Onlangs kreeg ik een van een hele mooie vrouw een interessante quote: “Spoil me with loyalty, I can finance myself". Ze vond zichzelf een onafhankelijke en zelfstandige vrouw en stelde dat ze niemand nodig heeft. Een partner was voor haar geen invulling maar een aanvulling op het leven.
In haar leven kwamen kinderen en gingen relaties stuk. Wat mij vooral stuk leek, was het vertrouwen. Ze wilde erover praten. Ik adviseerde haar terug te gaan naar haar eerste man en daar het stuklopen van de dingen te onderzoeken.
Met woede vertelde ze hoe bij haar laatste huwelijk de namen werden voorgelezen van de mannen van wie ze al eerder gescheiden was. Tot verbazing van haar feitelijke derde echtgenoot bleek hem terplekke pas dat hij dus niet de tweede was. Terplekke besloot hij niet te trouwen en vertrok. Van mij wilde zij weten wat ik daarvan vond.
Ik vond het niet zo boeiend, herhaalde wat ze zelf had gezegd en stelde dat ze zichzelf dus zag als een onafhankelijke zelfstandige vrouw. 'Ja!", was het antwoord, volmondig. Toen ik haar voorhield dat een onafhankelijke zelfstandige vrouw iets heel anders is dan een sterke vrouw, werd ze nieuwsgierig.
Interessant is de vraag hoe de drang naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid zich verhoudt met een relatie waarin juist wederkerigheid van zo`n groot belang is. Iemand, man of vrouw, met een zeer grote zelfstandigheid en een enorme onafhankelijkheid kan misschien prima leven van het werk dat uit de handen komt, maar het sluiten van een verbond in de liefde is een ander deel van het leven dat wel over de liefde gaat. Een succesvol huwelijk gaat niet alleen over het laten van de dingen die doen doemen zoals vreemdgaan, macht of de waarheid verbergen of verdraaien. Onderdeel van zo`n prachtig en machtig verbond tussen twee mensen is ook de ander kunnen bewaren en jezelf durven toevertrouwen. Die overgave, die liefde, hoe doe je dat als het denken gevuld is met het ‘vertrouwen op die zelfstandigheid en onafhankelijkheid?’
Ze twijfelde.
Ik zei: “Dat is een onprettig leven met jouw ogen gericht op de nooduitgang.”
Een huwelijk is iets bijzonders. In onze cultuur lijkt het verworden tot een zakelijke afspraak met regels opgeschreven in Boek 1 van ons Burgerlijk Wetboek. Maar welk land of cultuur ook, huwelijk is een spiritueel verbond. Dat heeft niets van doen met de juridische versie in het gemeentehuis. Zo'n spiritueel verbond is een verbond dat mensenhanden niet breken en dat herken je zodra je merkt dat je – eenmaal getrouwd - nooit meer van elkaar af kunt. Huwelijk is een bijzonder domein waarin twee mensen in een spiritueel verbond elkaar liefhebben, een thuis zijn voor elkaar en elkaars stille kracht zijn. De sterke man, de sterke vrouw, ze bieden elkaar iets waardoor ze sterk worden en dat vinden ze voor een zeer belangrijk deel in hun samenzijn, de liefde en het blinde vertrouwen. Dat huwelijkse domein is prachtig om met elkaar te bouwen en te weven aan een mooi leven.
Ze vond het een mooi onderwerp en nodigde mij uit. Mijn neiging tot zelfdestructie echter, was niet groot genoeg om daarop in te gaan.