Laat ik het maar toegeven, ik maak mij diepe zorgen. Iemand gaf mij het serieuze advies om mijn benen te scheren. Mijn hoofd, dat is nog tot daar aan toe, maar mijn benen?
Niels en ik fietsen de vierde editie van KlimmentegenMS, een 22 kilometers lange prestatierit op de 12% schuine Mont Ventoux. Pas op 1 januari zat ik voor het eerst op de racefiets en ik moet ook bekennen dat er die dag meer alcohol uit mijn poriën kwam dan zweet. Niels heeft MS.
Echte wielrenners hebben geschoren benen. Massage is dan minder pijnlijk en er bestaat nog zoiets als asfalt-exceem. Wielrenners hebben soms de neiging het wegdek te raken. Schaafwonden genezen sneller als beenharen het straatvuil niet vasthouden. Die massage zie ik wel zitten, voor het vallen draag ik een helm.
Tijdens een etentje met alleen mannen werd ik gewezen op een scheerapparaat van een bekend merk met de tagline: “For all body purposes”. Dat gaat dus duidelijk veel verder dan de bovenlip. Een krantenartikel verraadt dat ongeveer de helft van de mannen zich scheert achter de gulp. Bij het nagerecht kon ik het niet nalaten te vragen wie tot welke doelgroep behoorde, waarop ongeveer de helft inderdaad een rood hoofd kreeg.
Een anekdote. Vroeger, tijdens een weekendje weg met de klas, hielp een van mijn vriendinnen een klasgenootje dat zeer beschermd werd opgevoed. Zij bezwoer dat vrouwen tenminste hun benen moesten ontharen, dus ook zij. Er kwam een extra bus ontharing crème en dat smeerden zij overvloedig onder de enkellange grijze wollen rok. De verdieping van het goedkope hotel was binnen enkele minuten vergeven van die onvergetelijke penetrante lucht van veel verbrand haar. Toen het klasgenootje de vluchtroute naar de douche op de gang verkoos, verloor ze tijdens het rennen grote vlokken nog niet uitgewerkt ontharing crème, die diepe brandgaten veroorzaakten in het tapijt. Ze was niet gewend om het uit te gillen, maar het enige wat ik mij nog van haar kan herinneren is die hulpeloze angstige blik achter dat ronde brilletje, in de ogen van iemand die onder dwang de pubertijd oversloeg en zich op dat moment afvroeg of het ooit nog goed zou komen.
Moet ik straks mijn benen scheren of niet? Iemand riep over tafel dat ik er naderhand altijd nog een haargroeimiddel op kan smeren, waarop een andere vage kennis vroeg of je dat ook op je billen kon smeren. Dit onderwerp had ik natuurlijk nooit moeten aansnijden, maar wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Ik vrees dat ik met Pinksteren voorovergebogen onder de douche zuchtend zal denken: “Was ik maar een vrouw.”