Zijn vriendin was de eerste vrouw van de vader van de kinderen die om de week in zijn huis rondliepen. Die andere man gooide om het weekend de tassen op de stoep en vertrok zonder een hand te geven, noch een woord te wisselen noch een gezichtsspier te vertrekken. Een vechtsituatie was niet zichtbaar. De uit het zwijgen opstijgende woede was voor hem onbegrijpelijk.
De eerste man was opnieuw gaan samenwonen, gelijk zijn eerste vrouw. Ruziemaken vinden we geen pas hebben en dat heeft negatieve gevolgen. Hij of zij die ervoor of ertegen vecht, wacht onterecht iedere afwijzing. Beter dan goedpraten, mooipraten of wegredeneren is om het de ruimte te geven. Een vechtscheiding was het niet, maar zeggen dat het vechten er niet is, kan niet. Waartoe dan dat vechten?
In een gesprek van slechts enkele minuten was hij was zichtbaar onplezierig geraakt door nieuw inzicht. Ik vroeg of hij inzag dat die andere man en de vrouw waarmee hij leefde, samen een domein hebben waarin hij niets te zoeken heeft. Met een mengeling van schrik en boosheid keek hij priemend. Hoezeer hij zijn voordeur ook verdedigde en ondanks haar echtscheiding, hij had zijn vriendin dus niet exclusief. Pas nu begreep hij dat in haar leven een niet uitwisbaar domein was waarvan hij nooit deel zou kunnen uitmaken.
Getrouwd was de moeder van twee kinderen niet met hem, maar samen kregen ze wel een kind. Voor haar de derde, voor hem de eerste. Het kind zelf zal uitvinden dat ze met twee anderen wel dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader deelt. Toen ik hem maanden later tegenkwam bleek bij zijn vriendin terminaal ziek te zijn. Iedereen wist wat er zou gebeuren, niemand wist hoe het verder moest. Het antwoord van de kinderen op hun vraag waar ze vandaan kwamen ontwikkelde zich tot een complex verhaal. Hoe het afscheid nemen door de eerste man zou moeten verlopen bleef onbesproken.
Ik ben niet op zoek naar nieuwigheden, het oorspronkelijke heeft meer dan voldoende dat ik nog niet ken. Kenners van literatuur vinden De Bijbel prachtig om in te grasduinen met verhalen van duizenden jaren en daarin zag ik bij herhaling geschreven staan dat je geen gescheiden vrouw zou moeten trouwen. Boeiend. Mensen kunnen elkaars bezit toch niet zijn?
Vrijwel alle volkeren en culturen kennen het huwelijk als een spiritueel ritueel. Spiritualiteit gaat over die andere werkelijkheid waarvan we weten dat die er is, maar waarvan we niet precies weten wat het is. Wanneer twee mensen ‘ja’ zeggen tegen een spiritueel verbond breken mensenhanden dat niet. Toch echtbreken? Dan weet je dat je je voor de rest van je leven zult moeten verhouden met iets waarvan je niet precies weet wat het is, maar waarvan je wel weet dat het er is. Beter is het om je te realiseren dat het huwelijk een prachtig domein is waar je jezelf tot grote hoogte kunt ontwikkelen. Zie dat de liefde komt van iets bijzonders in jou en tussen jou en je geliefde. Trouw vooral, maak er iets moois van en laat het voor altijd zijn. Het liefhebben van jezelf en de ander zal je bewaren én gelukkig maken, meer is niet nodig.