Marketingplan
Ik besloot om schrijver te worden. Een roekeloos besluit. Ik schreef en boek en ging naar de drukker. Daarbij dacht ik: ‘wat Saskia Noort kan, dat kan ik ook’ en dus bestelde ik drie duizend stuks. Al gauw bleek dat aantal toch een beetje teveel voor de plaatselijke Bruna.
Later kreeg ik ook nog eens te horen dat er jaarlijks zo’n 6.000 nieuwe titels worden uitgegeven en dat van 70 procent daarvan, niet meer dan 250 stuks verkocht worden. Boeken verkopen is toch iets speciaals, zo vond ik uit. Bedremmeld ging in naar de drukker om te kijken of ik nog iets van de prijs af kon krijgen.
De drukker zei: ‘ook Kluun en Wieringa waren ooit kleine jongens die hun weg naar voren hebben geknokt. Maak een plan. Dan weet je wat je te doen staat’. Dus maakte ik een plan. Een heu s marketingplan en natuurlijk ook plan B en vanzelf ook plan C.
Ik heb voor u een bloemlezing
Plan A
Verstuur 100 boeken naar recensenten. Het is bloedlink, maar slechte reclame is ook reclame dacht ik, dus belde ik de Volkskrant. Daar zei iemand: ‘wij ontvangen gemiddeld 40 boeken per dag en we behandelen er maar 20 per week. Plan A bleek dus niet alleen bloedlink maar ook behoorlijk kansloos. Net zo kansloos als zes minuten in DWDD. Pauw en Witteman heb ik wel gehaald. Ik kwam alleen niet verder dan een stoeltje in het publiek.
Plan B
Plan B betekent: de paden op en de lanen in en alle boekwinkels van Nederland afstruinen om mijn boek in het schap te krijgen. Eenmaal in de boekenwinkels is het ook een uitkomst als je achternaam Heijn is. Niet Albert Heijn maar Jan Heijn. Als je achternaam met een H begint, lig je namelijk altijd op ooghoogte in het schap! Met een J gaat het ook nog wel dus Tjitkse Jansen, jij hebt nog geluk. De K van Kluun geeft al een beetje problemen. Vekeman? Dat wordt zoeken. De W van Wieringa? Volgens mij lig je onderaan in het schap tussen de euroshoppers.
Voordeel is wel dat iedereen dan voor je moet buigen.
Plan C
Guerilla marketing dan, zoals Bavaria met zijn babes een voetbalstadion kaapte. Goedkoop en effectief. De babes eindigden in een gevangenis in de buurt van Kaapstad, ja dat is pas reclame!
Ik bedacht een plan om in Nightwriters te komen. Maar dat mislukte. De grote vraag werd toen: ‘hoe lukt het dan wel?’.
Totdat ik ergens in december vorig jaar, Giel Beelen op 3FM hoorde roepen dat Kluun ‘5 minutes of fame’ in Nightwriters had weggegeven aan Serious Request. Wat een grootse daad! Allereerst een paar Afrikaanse babies helpen en vervolgens – net als de Bavariababes in het voetbalstadion van Kaapstad - een plek in Nightwriters kapen. En dus keerde ik mijn portemonnaie om. Niet alleen voor Nightwriters, ook voor het goede doel. En nu sta ik hier in een theater in Breda en niemand kan mij nog wat maken.
Alhoewel, er is een Koenijn.