Op 2 december vertelde Erik Scherder (je weet wel die hersenchirurg van De Wereld Draait Doorrrrrrrrr) in select gezelschap geestdriftig dat niet IS maar het ‘zitten’ onze grote vijand is. Omdat het tekort aan bewegen de degeneratie van de witte hersencellen niet afremt, waardoor de grijze cellen niet meer kunnen meedoen, worden we dom en langzaam, althans dat is mijn uitleg van zijn woorden.
Kortom: carrieretijgers die willen voorkomen op hun vijfenveertigste rechts ingehaald te worden door een snelle dertiger moeten dus naast zichzelf te pletter werken om de hypotheek af te kunnen blijven lossen en het gezin en de auto te kunnen blijven betalen, zichzelf ook nog eens dagelijks fysiek afbeulen om de hersens in vorm te houden.
En Stephen Hawinks dan? Rolstoel-gekluisterd door ALS en desondanks een van de meest briljante geesten van onze tijd. Tenzij er een wonderbaarlijke genezing komt, zit een half uur per dag intensief wandelen er voor hem zeker niet in. Scherder beweert daarover dat muziek luisteren ook helpt.
13 december 2015, Ziggo Dome Amsterdam. Er is iets dat wij mensen graag God willen noemen. Als leadzanger Maxi Jazz van een bandje genaamd Faithless rapt met de bassige stem van zijn in 1957 geboren en ontblote bovenlichaam: “God is a deejay” dans ik twee uren lang Scherderiaans op muziek die in 2001 in Landgraaf nog 1,6 op de schaal van Richter veroorzaakte.
Maxi Jazz wijst naar de grond waarop hij staat en zegt:
“This is my church, this is where I heal my hurt;
Met coupletten met regels als:
“It’s the world I become, content in the hum.”
En:
“Enemies becoming friends; when bitterness ends.”
Ik zie in dat de deejay zingt over zijn talent om muziek te maken en dat hij dat talent en alles wat erbij hoort benoemt tot God en kerk. Met zijn talent lost hij alles wat zeer doet op, verdwijnt de bitterheid en worden mensen weer vrienden. Talent is prachtig.
BESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswy
Op de terugweg zei ik tegen de man naast mij, die eerder vertelde niet meer in relaties te geloven omdat het glas altijd in je handen kan breken:
"Stel je eens voor dat de liefde uiteindelijk toch overwint?"
Hij keek terug op zijn leven, dacht aan zijn ouders en zei:
"Dat zou wel heel bijzonder zijn."
Ik meende te kunnen zien dat de gedache een traan van verlichting losmaakte.