Ik heb een hele dure oma: Superoma, jarig op Valentijnsdag. Die dag is een serieuze verkooppiek voor bloemen. Een boeket van normaal €15, kost dan €25, maar we piepen niet. Oma ook niet. Ze is geliefd, echt. Hoe doet ze dat toch?
Oude mensen zijn inspirerend, dat vind ik. Omdat ze de dingen met een paar woorden kunnen duiden. Ze zien niet alleen de momentopname, ze kennen het hele verhaal. Terwijl wij minder vertellen, weten zij meer. Zij weten dat het restant tijd veel minder is dan hetgeen reeds passeerde. Hoe zou het zijn zo hoog op de ladder? Zo nabij dat punt waarop je alleen nog maar kunt terugkijken? Ik vraag af wat ik dan zal zien. De herinneringen van straks, die maak ik vandaag. Zal ik ze willen veranderen?
Mijn ex-schoonmoeder zei eens: ‘het leven is als een wc-rol, hoe harder je eraan trekt des te sneller het gaat”. Ik wil een Japanse wc met zo’n buisje waaruit een straaltje warm water omhoog spuit en die na de afgemeten 35 seconden verandert in een 24 seconden durende föhn. De Japanse toiletcultuur verschilt van de Russische. De Russische ken ik: de aanwezig van toiletpapier is geen garantie. Welbeschouwd is bezien door de oogharen van mijn ex-schoonmoeder het ontbreken van toiletpapier een verwijzing naar onsterfelijkheid. Overigens moet bij iedere toiletcultuur de motorieke intelligentie op orde zijn. Goed kunnen mikken is van evident belang.
Onsterfelijkheid lijkt me trouwens een vreselijke straf. Zolang we ouders zijn in een gezin, zorgen we voor de kinderen en daarna worden we bijzaak. Nog een generatie verder zijn we overbodig en dat lijkt me een natuurlijk proces. Wat daarna? Als kinderen van de grootouders moeten puberaal blijven en ons van hen blijven ontdoen, misschien wel om de erfzonde te doorbreken. We moeten zeker niet dezelfde fouten maken, al blijkt dat jammerlijk nagenoeg onmogelijk.
Als overgrootouder is het sterven al halverwege de acceptatie, de vierde stap (van vijf) in de rouwcurve en toch willen we dat ze de honderd te halen. Maar wie neemt de pijn? Hoe is de ontreddering de schaamte voorbij? Zou EPO helpen? Wanneer mag je het laten gaan? Hoe is dat grote geheim aan de andere kant van de rivier? Waarvoor zou je nog willen vechten?
De liefde waarschijnlijk, dat is iets om voor te vechten. Die eindeloze zorgeloze liefde.
Ik hou van mijn oma, zoals iedereen. Zelfs de kapster kwam langs om haar te feliciteren. Ik kuste mijn oma. Als we oogcontact hebben lachen we. Ik zie die tijdloze ziel in dat vergankelijke lichaam. Op Valentijnsdag werd ze 95 en dan houdt iedereen vanzelfsprekend van je. Het bijzondere aan mijn oma is dat haar persoonlijkheid ervoor zorgt dat ze iedere dag geliefd is. Zo is haar leven. Ze heeft alles allang verwerkt en vergeven.