De laatste keer dat ik New York bezocht eindigde ik na een onvergetelijke taxirit ergens in een slaapkamer in New Jersey. Het kostte back in ’94 honderd Dollar, de taxirit welteverstaan. De chauffeur was een man met tulband zoals Sikhs die dragen als helm tegen de inslag van een zwaard. Het onvergetelijke aan die rit was de even ongelooflijke als angstaanjagend onbeweeglijke chauffeur: Ogenschijnlijk ontsnapt uit Madame Tussaud, vrijwel onzichtbaar het stuur bewegend de weg volgend. Zijn naam op de licentie aan het dashboard was Chaka Kahn. Buiten het verkeer reageerde hij nergens op.
Als de geest moeilijk tot rust komt is lezen niet eenvoudig. Daarom schrijf ik. Als ik schrijf raak ik in staat om de dingen te zien zoals ze werkelijk zijn en dat brengt iets van vrede. Dat leverde al van alles op, waaronder een column over mijn oma die in mijn beleving in vol vertrouwen stierf. Ook een waarmee ik het uitmaakte met Anneth, wat mij natuurlijk nog altijd spijt, die column dan.
Vanwege het enthousiasme van een andere schrijver zou ik Mahler willen ervaren. DWDD neuroloog prof. Erik Scherder beweert dat je om dementie voor te zijn, tenminste dertig minuten per dag flink moet bewegen om de witte hersencellen te onderhouden. Hij claimt het zitten als onze grootste vijand, gevaarlijker dan IS. Op de vraag hoe door de ziekte ALS aan de rolstoel gekluisterde Stephen Hawkins een van de grootste denkers van onze tijd kon worden, antwoordde hij dat je ook naar muziek kunt luisteren. Erik adviseert Rachmaninov. Ik probeerde het maar kwam tot de conclusie dat als die twee niet werken je toevlucht kunt vinden in een zacht, intens en liefdevol tongzoenen. Ik moet hem vragen of de liefdevolle aanraking van de lippen door andere lippen ook de juiste hersenactiviteit veroorzaakt. Tongzoenen is … zo menselijk en als de muziek verstomt wellicht het geheime wapen van Hawkins.
Dynamiek van mensen is gruwelijk mooi. Ik vind dat ieder mens er mag zijn zoals hij is, waar hij ook vandaag komt, met alles wat hij met zich meedraagt, zonder aan wie ook verantwoording te hoeven afleggen en nooit dankjewel zou hoeven zeggen. Zien wat er werkelijk is, luisteren naar wat er werkelijk leeft. Dat gaat over mensen. Wanneer dingen onbeschrijflijk worden en woorden tekort schieten en duidelijk wordt dat taal grenzen heeft, leren we dat het maar goed is dat er muziek is.
Zou Mahler een ‘Scherderiaans’ effect hebben op de hersenen? Ik wil dat iemand die de dingen kan zien zoals ze zijn aan mij vertelt hoe het is om daarvan te genieten. Als ik er daarna over schrijf dan weet ik het ook en misschien beleef ik dan nogmaals een nacht in New York.